Lapoordenking

Dol oor lap - dollaslap!

Ek drentel deur die rakke van die materiaalwinkel. Die rolle materiaal gryp na my en verlei my om nader kennis te maak. Kort-kort bly ek staan om eers aan 'n rol materiaal te vat. My lapkykoë sit nie net in my kop nie, maar gewis ook in my vingers; elke stuk lap stuur sy eie geheime boodskappe al met my vingers langs op tot in die plek in my kop wat gemerk is met die opskrif "lapsensasie". Daar, in dié besondere kronkel grysstof, gaan selle aan die juig en klap hulle hande uitbundig. Of gooi hul hande omhoog en gril teatraal.

Van voordat ek mooi kan onthou, het ek al hierdie passievolle verhouding met lap gehad. My ma vertel dat ek so te sê onlosmaaklik verbind was aan die satynrandafwerking van my babakombersie. Ek het glo die satynrand heen en weer onder my neus gevryf totdat ek salig aan die slaap geraak het. Later was die kombersie al vodde en moes sy die satynrand aftorring sodat ek dit kon behou as my eie besondere kalmeermiddel en bron van saligheid.

Materiaal is al vir eeue lank die "skering en inslag" van die mens se lewe. Aanvanklik bloot funksioneel as beskerming teen die aanslae van vyand en koue, maar ek glo dat die skeppendes en kunstiges onder die antieke mense baie gou die estetiese potensiaal van hulle weefsels raakgesien het. En baie later het die industrieële rewolusie massavervaardiging moontlik gemaak en het materiaal inderdaad die onontbeerlike weefsel van die beskawing geword.

My ma, my ouma sowel as my tannie was bedrewe naaldwerksters. Hulle het al hulle klere self gemaak en aan oorskietlappies was daar nooit 'n tekort nie. As kleuter het ek ouma se oorskietlappies afgebedel en in 'n groter stuk oorskietmateriaal bymekaargebind. Dit was, naas my repie satynsaligheid, glo my kosbaarste besitting. Volgens latere oorvertellling (geamuseerd deur my ma) wou Ouma eendag 'n flenter oorskietlappie uit my bondel hê om 'm skeurtjie in haar rok mee reg te maak, waarop ek met groot ontsteltenis gereageer het dat ek "juis so min het en nou wil sy ook nog daarvan hê!"

Dit is dan ook seker geen wonder dat ek in die bodemlose vangkuil van laslapwerk en alles wat daarmee gepaardgaan beland het nie... Eerstens maak ek met  passie leë roomysbakke bymekaar om my lappies in te bêre. My laplekkertes word volgens kleure in die roomysbakke gebêre – rooie, wynrooie, oranjes, gele, groene, turkooise, bloue, bruine, ens.  Maar die belangrikste: ek maak laslapmateriaal bymekaar met nog meer passie en as ek daarvan moet opsny om blokke vir 'n kwilt te las, voel dit vir my ek sny een van my kinders op. Om net eers deur daardie grens te breek, vra vasberadenheid en 'n doelbewuste onderdrukking van my emosionele verbintenis met my kosbare lappies. Dan begin die meet en pas: nie 'n millimeter mag vermors of onnodig gesny word nie! En elke stukkie wat groter as drie sentimeter vierkant is, word sorgvuldig in 'n leë roomysbak gebêre vir latere gebruik.

Soms maak ek my lappieskas oop sommer net om na my kosbare lappies te kyk en en daaroor te streel. Ek verneem na hulle welstand en koester hulle met teerheid. Ek verlustig my in die verskeidenheid kleure en heerlike ontwerpe wat daarop gedruk is.

Dan is daar nog my lapkratte. In een (ag goed dan, eintlik vier – of is dit dalk al vyf?) bêre ek oorskiet roksmateriaal, van katoen tot sy en satyn, kant en fluweel. In 'n ander paar kratte woon stukke gordyn- en bekleedsellap – wie weet wanneer ek dit dalk nodig mag kry? En moenie vir my 'n stukkie kom vra nie, ek het reeds so min!

My lapopgaardery is iets wat my dierbare man (intelligent soos hy is) nie kan verstaan nie. Hy skud net sy kop meewarig en in sy oë bespeur ek amper iets soos bejammering. Maar elke stukkie lap kry wel die een of ander tyd 'n werkie – of dit nou is om 'n kussingoortreksel vir 'n stoepstoel of  'n gawe geskenkie vir 'n vriendin te maak. Of sommer net die geleentheid om my hart met sy besondere teenwoordigheid te verbly!

Ek is baie bly dat ek nie na my dood teenwoordig hoef te wees wanneer my dogters oor my lapskat moet besluit nie. My lappe is vir my om te geniet en vir hulle om eendag oor te wroeg!